Në mëngjesin e ftohtë të 12 janarit 2007, në një stacion metroje në Uashington D.C., një burrë i veshur thjeshtë, me xhaketë dhe kapelë sportive, nisi të luante violinë pranë një dere ku kalonin me mijëra njerëz çdo mëngjes. Për rreth 45 minuta, ai interpretoi veprat më të ndërlikuara dhe të bukura të muzikës klasike. Përgjatë gjithë asaj kohe, vetëm disa persona ndaluan për më shumë se një moment. Shumica kaluan pa e vënë re.
Ajo që kalimtarët nuk e dinin, ishte se ai burrë nuk ishte një muzikant i zakonshëm rrugësh. Ishte Joshua Bell – një nga violinistët më të mëdhenj në botë, fitues i çmimeve Grammy, që vetëm disa ditë më parë kishte mbushur sallën e një teatri me bileta që shkonin deri në 100 dollarë. Ai po luante me një violinë Stradivarius me vlerë mbi 3.5 milionë dollarë.
Ky ishte një eksperiment social i organizuar nga gazeta The Washington Post, me qëllim të testonte perceptimin publik për artin, bukurinë dhe talentin në një kontekst të papritur. Pyetja ishte e thjeshtë: A mund të vlerësojmë diçka të jashtëzakonshme kur ajo na paraqitet jashtë kontekstit të zakonshëm?
Rezultatet ishin tronditëse. Nga më shumë se 1,000 persona që kaluan, vetëm shtatë ndaluan për një moment të plotë për ta dëgjuar. Vetëm një fëmijë dukej vërtet i fascinuar, por edhe ai u tërhoq me nxitim nga prindërit. Në fund, Joshua Bell kishte fituar rreth 32 dollarë në formë monedhash dhe kartëmonedhash të vogla.
Ky eksperiment hapi debat të madh në mbarë botën. Ai tregoi se shpesh, konteksti dhe pritshmëritë tona luajnë një rol shumë më të madh në vlerësimin e artit dhe bukurisë, sesa vetë cilësia e asaj që kemi përpara. Në nxitimin e përditshëm, mund të humbasim momente të jashtëzakonshme vetëm sepse nuk ndalemi për t’i parë apo dëgjuar.
Joshua Bell do të mbetet jo vetëm si një artist i jashtëzakonshëm, por edhe si një simbol i pyetjes që secili prej nesh duhet t’ia bëjë vetes: A jam i gatshëm të njoh dhe të vlerësoj bukurinë, edhe kur ajo më shfaqet në vendin më të papritur?